Hoofdstuk I

HET FALIEKANTE BELEID VAN BURGEMEESTER JOHAN VANDE LANOTTE

Dit boek is geen politiek pamflet en is niet ingegeven met enig politiek doel voor ogen. Het is een informatief document over het beleid in Oostende. Maar ik wil niet hypocriet zijn. Ik weet dat alle informatie verspreid tijdens een verkiezingscampagne uiteraard wel invloed heeft op die verkiezingen. Dat dit boek niet vleiend is voor burgemeester Johan Vande Lanotte en geen fraai beeld van zijn beleidsdaden schetst, is een gevolg van staalharde feiten. De waarheid heeft zijn rechten en de Oostendenaar heeft het recht om een volledig beeld van het (wan)beleid te krijgen. Niet alles is zonder meer negatief: de meerderheid heeft ook veel positieve beleidsdaden gesteld en inspanningen geleverd voor een beter Oostende. De ‘goed nieuws’-show zal door de meerderheid voldoende aan bod komen tijdens de politieke campagne. De grijze achterkamerpolitiek, de politieke manipulaties en het wanbeleid kan je hier lezen.

U zal het zich ongetwijfeld afvragen waarom ik mij, na de ei zo na dodelijke nekslag van Johan Vande Lanotte aan het adres van de auteurs van De keizer van Oostende, moedwillig in deze arena, deze poel van verderf, begeef. Ik doe dit vanwege de inhumaniteit van het onverbiddelijke laffe rugschot van Vande Lanotte aan de auteurs van De keizer van Oostende en omdat de waarheid ook zijn rechten heeft. De manier waarop Vande Lanotte de media toen gebruikte, misleidde en de aandacht afleidde van de essentie en de inhoud van het boek, overtrof alles wat in de verzamelde werken van politiek communicatiestrategen Karl Rove en Noël Slangen terug te vinden is. Johan Vande Lanotte misbruikte schaamteloos de professional courtesy van uitgevers om een boek nog voor de release te bezorgen aan journalisten en collega’s, en organiseerde een dag voor de publicatie van het boek een persconferentie waarbij hij zonder enige schroom zelf maar liefst 63 leugens, halve waarheden, misleidingen en suggestieve beweringen verzon met als doel het boek te herleiden tot boulevardjournalistiek. Intussen worden soortgelijke boeken niet meer op voorhand verspreid. Mijn vorig boek, De illegale Ghelamco Arena, werd precies één dag voor het in de (betere) boekhandel beschikbaar was verspreid. Ook Peter Dedecker liet in De Morgen van 31 maart 2014 weten waarom naar aanleiding van de publicatie van ‘Een zuil voor zelfbediening’ over ACW (nu beweging.net) en ARCO, het boek niet breed beschikbaar stelde:

‘Maar we hebben er alles aan gedaan om de tekst uit handen van het ACW te houden tot de presentatie. Zo vermijden we toestanden zoals met De keizer van Oostende, toen Johan Vande Lanotte (sp.a) de media op voorhand wist af te leiden op een paar kleine fouten.’

Wie dacht dat Johan Vande Lanotte een nieuwe techniek ontwikkeld had om onderzoeksjournalistiek neer te sabelen, vergist zich. In 1996 maakte hij Knack-journalist Chris De Stoop met de grond gelijk naar aanleiding van zijn boek ‘Haal de was maar binnen’. De Stoop had in zijn boek terecht kritiek op het Belgische uitwijzingsbeleid van vluchtelingen. Johan Vande Lanotte was toen als Minister van Binnenlandse Zaken verantwoordelijk voor het uitwijzingsbeleid en verweet Chris De Stoop onzorgvuldigheid en partijdigheid. Toen het boek in de bevoegde Kamercommissie werd besproken deelde Johan Vande Lanotte een vernietigende nota uit waarin hij alle punten van kritiek die De Stoop in zijn boek had neergeschreven neersabelde. Chris De Stoop liet later noteren: ‘Vande Lanotte beschuldigde me op televisie van leugens. Ik kreeg de hele regering over me heen en begreep er niets van. Het was alsof het licht van de zon werd ontkend.’

Ik kan mij naar aanleiding van dit boek dan ook verwachten aan verwijten van leugenaar, onzorgvuldig of partijdig onderzoeker, snertschrijver enz. Maar dat is niet nieuw voor mij. Ik werd door Johan Vande Lanotte reeds gedagvaard voor laster en eerroof en zowel de rechter in eerste aanleg, als de rechter in beroep oordeelden dat ik voldoende bewijzen had geleverd om te besluiten dat alles wat ik schreef een feitelijke basis had en dus geen blinde laster en eerroof was. (Op het einde van dit boek wordt hier nog enige aandacht aan besteed.) Ook na mijn boek De illegale Ghelamco Arena werd ik zowel strafrechtelijk als burgerrechtelijk gedagvaard door burgemeester Termont van Gent. SLAPP-rechtszaken (Strategic Lawsuit Against Public Participation) als deze heb ben enkel tot doel de auteur(s) financieel onder druk te zetten en electoraal munt te slaan uit de periode van twijfel tijdens de rechtszaak. Naar aanleiding van De Illegale Ghelamco Arena werd ik op een persconferentie ook onterecht door de slijk gesleurd. Ook nu weer was men er helaas in geslaagd om de media om de tuin te leiden met enkele misleidingen en halve leugens. Via mijn videokanaal kan je video’s bekijken die de halve leugens en misleidingen blootleggen. (https://www.youtube.com/channel/UCA6FSewR2_Qcb3PkPGP2qrA) Ook kritische schrijvers die de wanpraktijken van Sepp Blatter en Lance Armstrong aanklaagden keken tegen SLAPP-rechtszaken aan, maar toen Blatter en Armstrong na verloop van tijd geen kant meer op konden, kwamen ze wenend voor de camera’s hun zonden opbiechten. Alleen gaat de aandacht dan niet meer naar alle drek die de schrijvers/onderzoekers over zich heen kregen terwijl deze enkel de waarheid hadden ontbloot. De SLAPP, de beschuldigingen en de ridiculisering zijn het lot van een criticus. Of zoals Arthur Schopenhauer zei: ‘Elke waarheid doorloopt drie stadia. Eerst wordt ze belachelijk gemaakt. Dan wordt ze hevig bestreden. Tenslotte wordt ze vanzelfsprekend.’

Johan Vande Lanotte werd begin de jaren negentig vanuit Stavele (Alveringem) naar Oostende gehaald om de vechtende, over de straat rollende socialisten tot de orde te roepen. In 1994 loodste hij de socialisten naar de meerderheid en na het aftreden van Burgemeester Julien Goekint (naar aanleiding van het ‘Casinoschandaal’) werd partijgenoot Jean Vandecasteele in juni 1997 burgemeester van Oostende. Sindsdien leveren de socialisten onafgebroken de burgemeester. In 2012 kreeg Johan Vande Lanotte een rode kaart van de Oostendenaar. Hij verloor maar liefst 37% van zijn voorkeurstemmen – een duidelijk terechtwijzing van de Oostendenaar en de socialistische kiezer. Deze kritiek raakte de koude kleren van de keizer niet, en in 2015 moest stemmenkampioen en burgemeester van Oostende Jean Vandecasteele plaats ruimen en zijn burgemeesterssjerp doorgeven. Nochtans haalde Jean Vandecasteele in 2012 zo maar eventjes 2430 voorkeurstemmen meer dan Vande Lanotte. De kiezer zag Vandecasteele als burgemeester, de keizer zichzelf. Ex-schepenen van Oostende Yves Miroir en Bart Bronders vergeleken in het verleden de werkwijze van Vande Lanotte met die van Hitler en Mao. Ik zie ook enige gelijkenissen. Alle drie geïnspireerd door de socialistische filosofieën en allen grepen de macht zonder breed gedragen democratische legitimiteit. Het is vrij moeilijk om Johan Vande Lanotte te betrappen op een waarheid. De valse profeet leidt je naar een web van beloften, misleidingen, halve leugens of halve waarheden en onbeduidende en niet-relevante verwijzingen. Bij elk kranten-, radio- of tv-interview kunnen inconsistenties vastgesteld worden, maar als professor, ex-minister en burgemeester geniet Vande Lanotte een geloofwaardigheid die kennelijk inhoudelijke controle overstijgt. Het zou niet mogen. Of ze nu van een arbeider, bediende, advocaat, minister, burgemeester, professor of werkloze komen, stellingen, verdedigingen of mededelingen moeten aan eenzelfde journalistieke controle onderhevig zijn.

Uit ecologische overwegingen willen wij in tijden waar massaal overgeschakeld wordt van plastiek naar papier, onze bossen en wouden sparen door de papieren versie van dit boek te beperken tot een samenvatting van het essentieelste. Op de website www.devalseprofeet.be vind je de uitgebreide teksten die u interactief met dit boek kan lezen. Het paswoord voor toegang tot de website is: ‘PINOKKIO’.

Ignace Vandewalle